Deel van het verleden

Vele landen hebben hun gevoel met het verleden verloren. Het pad van deze landen is duidelijk : voorwaarts gaan, omdat er niets meer uit het verleden is.

We moeten echter altijd terugkijken.

Het is natuurlijk moeilijker om terug te keren dan weg te gaan. Daarom verdienen diegenen die blijven veel respect. Als men blijft wordt men ook wijzer. Diegenen die vertrekken doen het meestal voor tijdelijke vermaken. Wie blijft leert te leven in harmonie met de natuur, wachtend op de volgende lente. Maar voor ouderen worden de winters langer, kouder, donkerder, of is dit de bedoeling ? Tijdens de donkerste en langste nachten wacht men op de terugkeer van de zon. Aan de andere kant vertellen reizigers dat er geen totale verduistering bestaat. Daarom moeten we blijven geloven dat het oude dorp in stand zal blijven, dat Oud Litouwen zal voortbestaan, ten slotte zijn alle elementen nog aanwezig.

Wij geloven dat het zeer belangrijk is terug te kijken in het verleden. Dit geeft ons de enige kans om ons met onszelf te verzoenen, het streven naar het onbekende, de oneindige rush voorwaarts ...

De moderne mens vergeet vaak het voornaamste: de natuur bezorgt ons zeer waardevolle activa. Ze geeft ons voldoende voor de basis behoeften. Alleen willen we steeds meer en meer en nog meer !
Je zal dit het beste begrijpen éénmaal je in het dorp bent.

De Noord Amerikaanse Indianen hadden gelijk toen ze schreeuwden dat je nooit je land, je meren en rivieren mag verkopen want "het geluid van een kabbelend beekje is de stem van je voorouders". Deze stem van onze voorouders in Litouwen kan je het best horen bij de Skroblus aan een beek in het dorpje Margionys.

Romantische zielen beweren dat onze Aarde de beste plaats is om tot jezelf te keren, om over het verleden en de toekomst te kunnen mediteren. Als dit juist is, dan is Margionys de ideale plaats waar je in harmonie komt met jezelf, de natuur en cultuur.

Tekst uit "Kapiniskai. Rudnia. Dubininkas", Marcinkonys, 2005 uitgegeven door Dzukija National park.